مولایم، آقای من، سلام... من رو که می شناسید،

من همونم آقا،همونی که جز شما پناهی نداره تو این دنیا آقا.

 همونی که هر بار که می یاد حرفهای تکراری می زنه.

همونی که هر وقت جلوی ضریحت می ایسته،

از شرم سرشو پایین میندازه و نمی تونه تو چشای نازنینت نگاه کنه و

هر بار میگه، قول میدم دیگه آدم خوبی بشم، اما باز م بی معرفتی می کنم .

همونی که با خوبی هاتون تا حالا اون قدر بهش لطف کردین که جز خجالت

و شرمندگی چیزی حس نمی کنه .

اصلا عادت شما اهل بیت هست خجالت دادن بی معرفتها .

آقا قربون نگاهتون، وقتی زائراتون میان پیشتون، با این که از کارامون خبر دارید،

بازم این قدر قشنگ از مهمونات پذیرایی می کنی.

اخه اقای من خونه ی کی رو سراغ داری که مابریم اون جا واسه گدایی.

آقاجون  تو هم جوری رفتار می کنی، که انگار نه انگار که می دونی چکاره ایم؛

تا یه وقت خجالت نکشیم.

آخه آقاجون کدوم میزبان رو میشناسی که مثل شما توی تنهایی ها مونس ادم باشه.

آقاجون روز قیامت،وقتی نامه ی اعمالمو دادن دستم..نمی دونم چی کار کنم؟

 وای خدای من،اقا اگه منو شفاعت نکنی چکار کنم؟

اما آقاجون من دلمو خوش کردم به همون چیزی که گفتی ...

که اگه کسی منو زیارت بکنه من سه جا میام پیشش؛

یکی از اون جاها موقع دادن نامه ی اعماله!

آقاجون اگه بدادمون نرسی ما چه جوری از پس این کوله بار سنگین گناه بر بیام...